Δεν υπάρχουν προϊόντα στο καλάθι αγορών σας.
Δεν έχετε αγαπημένα προϊόντα
Πρέπει να συνδεθείτε για να εισάγετε αγαπημένα προϊόντα
Μενού
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12818%2Fmobile-logo_new.png){kind=logo}
/s3.gy.digital%2Fmetaixmio%2Fuploads%2Fasset%2Fdata%2F12817%2Flogo_black.png "metaixmio.gr")
Το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε κάποιος να πει ότι αποτελεί μια σπουδή στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση με ιδιαίτερη έμφαση στους μηχανισμούς άμυνας και τις αυταπάτες που έχουμε οι άντρες, ειδικά, από την περίοδο της εφηβείας και μετά. Το μυθιστόρημα από την αρχή διαθέτει φιλοσοφικό τόνο υπογραμμίζοντας ότι ο χρόνος και η Ιστορία έχουν, πολλές φορές, προσωπικό και υποκειμενικό χαρακτήρα ('Ιστορία είναι η βεβαιότητα που δημιουργείται στο σημείο όπου οι ατέλειες της μνήμης συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης'). Γενικά, πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που ίσως παραξενέψει κάποιους αναγνώστες λόγω του φιλοσοφικού-ψυχογραφικού του ύφους, το οποίο κάποιες στιγμές παραείναι αναλυτικό και διεισδυτικό, ωστόσο, αποτελει μοναδική περίπτωση συγγραφικής ακρίβειας σε σημείο να ανατρέχεις, ξανά και ξανά, σε συγκεκριμένες σελίδες που περιέχουν 'πικρές' και καυστικές αλήθειες.
Παρακαλώ συνδεθείτε για να στείλετε τα σχόλιά σας.
Το χρειάζεσαι οπωσδήποτε αυτό το βιβλίο. Και όχι μόνο επειδή μόλις κέρδισε το Booker Prize, χαρίζοντας επιτέλους στον συγγραφέα του μια διάκριση την οποία στερήθηκε σε τρεις προηγούμενες περιπτώσεις...
«Ιστορία είναι οι αναμνήσεις των επιζώντων», λέει ο συγγραφέας στο «Ενα κάποιο τέλος», που του χάρισε τη διάκριση έπειτα από τρεις υποψηφιότητες.
Τι είναι η ιστορία; Τα ψέματα των νικητών; Οι αυταπάτες των νικημένων ή μήπως το σημείο όπου οι ατέλειες της μνήμης συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης; Ο Τζούλιαν Μπαρνς πάντα ενδιαφερόταν για τον τρόπο με τον οποίο κάποιος κατανοεί το παρελθόν και τους μηχανισμούς που χρειάζεται να επινοήσει ή να αξιοποιήσει προκειμένου να εντοπίσει τη δική του θέση μέσα στο χρόνο και μέσα στον κόσμο...
Απέσπασε πέρυσι το περιώνυμο βραβείο Man Booker, όντας προσώρας το πλέον αμλετικό μυθιστόρημα του Τζούλιαν Μπαρνς (1946). Συγκρατώ κατ’ αρχήν τη διαρκή αμφιταλάντευση της ύπαρξης πάνω από το επικοινωνιακό χάος, τις συνειδητές απόπειρες ακύρωσης του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης, το τελεσίδικο αδιέξοδο βασανιστικών συναισθηματικών δεσμών και την παρατεταμένη αίσθηση ότι τα κύρια υποκείμενα της δράσης, τα οποία συνιστούν αυθεντικούς εκπροσώπους της δεκαετίας του ’60, κινούνται ενίοτε σε έναν ημιφασματικό χώρο παραστάσεων και προσλήψεων, όπου η αλήθεια κατά τεκμήριο συνιστά πρωτογενή, πλην όμως εντέχνως καλυμμένη πλάνη...
Προχθές διάβασα το πρώτο μυθιστόρημα ύστερα από πολύ καιρό. Το μικρό, αριστουργηματικό Ένα κάποιο τέλος του Τζούλιαν Μπαρνς. Μα κι ο Μπαρνς δουλεύει με το ευτελές περιστατικό - κι είναι σαν να γράφει ένα μεγάλο διήγημα σε τρεις χρόνους. Η ζωή πριν από το θάνατο του συμμαθητή του αφηγητή, η ήπια αποδοχή του θανάτου αμέσως μετά και μόνο ύστερα από χρόνια η διαλεύκανση του «εγκλήματος», η συνείδηση του χρόνου και της φθοράς, η ανθρώπινη ισχυρογνωμοσύνη. Απόηχος, στο βάθος, όλα αυτά που δεν πρόλαβες να πεις στον νεκρό σου, στην ώρα τους.
Copyright © 2024 metaixmio.gr | All Rights Reserved
