[…] πώς συμβαίνει κι ένα βιβλίο που κυριαρχείται από τη θανατοφοβία όπως το Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια του Τζούλιαν Μπαρνς να είναι τόσο γοητευτικό, με τέτοια αίσθηση του χιούμορ που να το αρχίζει κανείς και να μην μπορεί να το σταματήσει; Η απάντηση είναι απλή: πρόκειται για το δεύτερο σημαντικό επίτευγμα του Μπαρνς (το πρώτο είναι αναμφισβήτητα Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ), ενός συγγραφέα που είναι ίσως σήμερα ο κορυφαίος στυλίστας της αγγλικής λογοτεχνίας. […]
Αν ήθελα να δώσω έναν περιγραφικό χαρακτηρισμό στο εξαίρετο αυτό βιβλίο θα το έλεγα καθαρτήριο ενός απίστου που καταφέρνει να συνομιλεί με το μελλοντικό του φάντασμα. Το απαράμιλλο ύφος του, το πικρό του χαμόγελο και η αναμφισβήτητη ευφυΐα του […] τον βοηθούν να ατενίζει το θάνατο, να ομολογεί ότι τον φοβάται, αλλά και να τον κοροϊδεύει ταυτοχρόνως […].  

Ωραίο κείμενο. Να το συστήσω για δώρο Χριστουγέννων; Μάλλον προσφέρεται περισσότερο για Πάσχα: είναι πιο κοντά σε Σταύρωση και Ανάσταση. Διότι με το θάνατο καταγίνεται. Έτσι απλά. Χωρίς περιστροφές, συμβολισμούς, κουκουλώματα. […]
Ο Μπαρνς κάνει με την πένα του κατά μέτωπον επίθεση; Όχι ακριβώς. Τον προσεγγίζει, τον πολιορκεί, τον γυροφέρνει με το δέον δέος, διά της τεθλασμένης: αντλώντας από την πλούσια φιλολογική του παιδεία (εξόχως γαλλοκεντρική), μας παραθέτει πλήθος συγγραφέων, αλλά και μουσικών ή δημοσιογράφων σε ένα ευρύτατο απάνθισμα θανατολογίας. Αποτέλεσμα κάπως χαώδες: το βιβλίο δεν οργανώνεται σε κεφάλαια, δεν έχει αρχή, μέση τέλος. Μπορείς να διαβάσεις πηδώντας (χαρωπά;) αποδώ κι αποκεί, σεβόμενος απλώς, ει δυνατόν, τις μικρές ενότητες που το απαρτίζουν. Απολαυστικό ανάγνωσμα […] με βρετανική σπιρτάδα. Ναι, σπιρτάδα: δεν είναι καθόλου θανατερό, νοσηρό, πλακωτικό, μελαγχολικό. Τουναντίον, έχει άφθονο χιούμορ που, δεδομένων των περιστάσεων, δεν μπορεί παρά να ρέπει προς το μαύρο.  

Θανάσιμα σοβαρό και, την ίδια στιγμή, ανελέητα παιγνιώδες. 

anagnosi.blogspot.gr
 

www.pandoxeio.com
 

[…] ο θανατόφοβος –καθ’ ομολογίαν του- Μπαρνς, μολονότι αραδιάζει δεκάδες παραλλαγές αυτού του φόβου, δεκάδες εκδοχές θανάτου και άλλες τόσες αποκρουστικές πλευρές των γηρατειών, της παρακμής, της σωματικής και διανοητικής κατάρρευσης, αυτό το δέος το λειαίνει: αμβλύνει τη φρίκη με γενναίες δόσεις χιούμορ και παρότι λυσσαλέα αρνείται το τετελεσμένο της ύπαρξης, έμμεσα καταφάσκει σ’ αυτό, ίσως γιατί στο βάθος παραδέχεται ότι πεθαίνει κανείς όταν εξαντληθούν οι λόγοι που τον κρατάνε στη ζωή.

Ο μοναδικός Τζούλιαν Μπαρνς δημιουργεί ένα ακόμη αριστούργημα.Δίνοντας μορφή αυτοβιογραφικού δοκιμίου , καταφέρνει να διαπραγματευτεί το πιο δύσκολο θέμα, το θάνατο, με τον πιο σπινθηροβόλο τρόπο.Σε παίρνει από το χέρι και σε καθοδηγεί με μαεστρία κι εσύ φοβάσαι, γελάς, σκέφτεσαι μαζί του.Είναι ένα βιβλίο για όλους και, κυρίως, όσους «δεν πιστεύουν στο Θεό , αλλά τους λείπει»,όπως λέει και ο ίδιος …