Στο χωριό Λοβιράν κατοικούν μόνον ξωτικά. Είναι άγνωστο γιατί βρίσκεται πολύ μακριά. «Ξέρετε τι είναι τα ξωτικά; Αν δεν έχετε δει στη ζωή σας, θα σας πω εγώ τι είναι, μιας που είμαι κι εγώ ένα μικρό ξωτικό. Με την ευκαιρία, να σας συστηθώ κιόλας. Με λένε Πιριπόν!» ξεκινά την αφήγησή του το μικρό, χαριτωμένο ξυπόλυτο ξωτικό. Αφήγηση που ουσιαστικώς είναι εξομολόγηση. Διότι παλαιότερα ο Πιριπόν στενοχωριόταν, σχεδόν υπέφερε. Η αιτία; Ήταν κάπως μικροσκοπικός, ενώ «Τα ξωτικά, που λέτε, είναι ψηλά πλάσματα. Έχουν σώματα λιγνά, μυτερά αυτιά και ολόξανθα, μακριά και ίσια μαλλιά». Οι κάτοικοι του Λοβιράν έτσι ακριβώς είναι. Και μόνο ο Πιριπόν δεν είναι ψηλός. Στις εικόνες βλέπουμε την πανέμορφη και πανύψηλη μητέρα του, τα ανεπτυγμένα λυγερά αδέλφια του και τον θλιμμένο Πιριπόν με κατεβασμένα μάτια.
Ξάφνου, μια μέρα θυμήθηκε ότι οι μεγάλοι προτρέπουν τα παιδιά να φάνε όλο τους το φαγητό, για να μεγαλώσουν και να ψηλώσουν. «Να τρώτε καλά για να είσαστε γεροί και να μεγαλώνετε», έλεγαν στα ξωτικοσχολεία. Και λοιπόν, το μικρό ξωτικό, άρχισε να τρώει το διπλάσιο φαγητό. Και όχι μόνο το διπλάσιο, καταβρόχθιζε τα πάντα. Η μητέρα του, βλέποντας αυτή τη βουλιμία, ανησύχησε. «Τι έχεις, μικρέ μου, και συνέχεια πεινάς; Μήπως δεν αισθάνεσαι καλά;» Όντως, δεν αισθανόταν καλά, άλλωστε πλέον τον στένευαν τα ρούχα του. Έτσι, χώθηκε στην αγκαλιά της μανούλας και φανέρωσε την αλήθεια, αλλά και άφησε τον καημό του να απαλύνει μες στην αγάπη και τα χάδια της. Και στις συμβουλές της. Τέλος, «Και μην ανησυχείς, ακόμα κι αν δεν γίνεις πολύ ψηλός, πάλι θα είσαι μοναδικός».
«Κάθε ξωτικό, κάθε άνθρωπος, κάθε νάνος, κάθε γίγαντας είναι μοναδικός κι έχει τόσα που μπορεί να κάνει… Εγώ, ο Πιριπόν, είμαι διαφορετικός – πάντα όμως μοναδικός!»
Στο βιβλίο, που είναι ζωηρό και καλογραμμένο, ο μικρός αναγνώστης δεν θα διαβάσει μόνο για τη διαφορετικότητα, θα διαβάσει –χωρίς να πιέζεται– για την υγιεινή διατροφή, κι ακόμη, θα απολαύσει μια χαριτωμένη, σπιρτόζα ιστορία με ξωτικά. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο!
 

περισσότερα