vivliocafe.blogspot.gr

Η Φλιν είναι δεξιοτέχνης στο δέσιμο της πλοκής, με διφορούμενα, ανατροπές, αποκαλύψεις που οδηγούν στο κενό, προσημάνσεις που περνούν απαρατήρητες και άλλες παραπλανητικές. Η κύρια αρετή της όμως δεν έγκειται στην εξαιρετική ομολογουμένως διαχείριση του αινίγματος. Αλλά στη δύναμη με την οποία αποτυπώνει, όπως και στο προηγούμενο βιβλίο της, τα Αιχμηρά αντικείμενα, την αμερικανική κοινωνία της επαρχίας., την αποξένωση, τη λατρεία της, την ασφυξία της. Τη φτώχια της, κυρίως, που κανείς τη μυρίζει σχεδόν στην οικογένεια της κας Ντέι, στα ρούχα των παιδιών, τα κατουρημένα σεντόνια, στα μπιφτέκια-συνονθύλευμα από αγελάδα […]. Η δύναμη του βιβλίου έγκειται στον τρόπο με τον οποίο ζωγραφίζει τον θανατηφόρο περίγυρο, τη μιντιακή παράνοια, την εμμονή των προβλημάτων και την προσκόλληση σε καταδίκους , τους συλλόγους που προάγουν τα θεάρεστα αυτά ενδιαφέροντα, τον μικροαστικό φαρισαϊσμό που καταρρέει επαναληπτικά και δραματικά με το ελάχιστο φύσημα του αέρα, την απονέκρωση των αισθημάτων, τη φονική πλήξη, την αίσθηση ότι δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια, καμιά βεβαιότητα, κανένα αποκούμπι, ποτέ, πουθενά. Ένα περίκλειστο, γοτθικό, αφήγημα με ροκ υπόκρουση, τόσο σκοτεινό που του αναγνώστη δεν του φτάνει ο αέρας για να ανασάνει. 

Η καλοστημένη «who-dun-it» πλοκή θα δυσκολέψει ακόμα και τους δυνατούς λύτες, αλλά η κύρια συγγραφική αρετή της Φλιν είναι αυτή: η ατμόσφαιρα αποπνικτικής white trash καθημερινότητας που χτίζει, η οποία συναγωνίζεται σε φρίκη τις πιο αποτρόπαιες σκηνές βίας του βιβλίου και καθιστά οποιαδήποτε λύτρωση επιφανειακή και στιγμιαία. Κι αυτή η νοσηρότητα που η Φλιν αντιμετωπίζει με οικειότητα και συμπάθεια (αντί για έναν πιο αναμενόμενο μισανθρωπισμό) και αποδίδει αριστοτεχνικά, κάνει το βιβλίο να διαβάζεται απνευστί και να κολλά στο μυαλό σαν οργισμένος στίχος. 

[…] η σημαντικότερη νέα φωνή στο σύγχρονο ψυχολογικό θρίλερ, η Τζίλιαν Φλιν επιστρέφει με το δεύτερο βιβλίο της, έχοντας ήδη κερδίσει το κοινό της με το καθηλωτικό Αιχμηρά αντικείμενα. Με κεντρική ηρωίδα μια γυναίκα που επέζησε της οικογενειακής της τραγωδίας, η Φλιν δίνει ένα καλογραμμένο, σκοτεινό βιβλίο για τη μνήμη και την απώλεια, που διαβάζεται με μία ανάσα! 

[…] μια ιστορία μυστηρίου που αποτελεί μια τόσο αποτελεσματική και ξεκάθαρη ακτινογραφία της αμερικανικής κοινωνίας –έστω των περιθωρίων της- ώστε συνιστά μιαν αφήγηση που αποκαλύπτει τα τρωτά σημεία, τις πληγές και τα κακώς κείμενα των Ηνωμένων Πολιτειών. […] Η Τζίλιαν Φλιν γράφει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορία μυστηρίου και χρησιμοποιεί το κάτοπτρο του τρόμου για να δείξει μέσα από το ραγισμένο και θολό γυαλί έναν κόσμο πληγωμένο, «καταραμένο» και υποταγμένο στη μοίρα του εφιάλτη της αποτυχίας, τη σκοτεινή πλευρά των ΗΠΑ, το περιθώριο των ανθρώπων που δεν ποντάρει κανείς πάνω τους για να κερδίσουν μια θέση στον ήλιο του Αμερικανικού Ονείρου. Είναι οι μεγάλοι χαμένοι, οι μεγάλοι ηττημένοι. ΜΆ αυτούς αποφασίζει να ασχοληθεί η συγγραφέας. Με τρόπο που αναγκάζει τον αναγνώστη της να παρακολουθήσει με τεταμένο ενδιαφέρον την υπόθεση που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του. […] Η Τζίλιαν Φλιν, κατορθώνοντας να αποσπάσει τα ιδιαίτερα επαινετικά σχόλια του Στίβεν Κινγκ ήδη από το πρώτο βιβλίο της, το Αιχμηρά αντικείμενα, με το δεύτερο μυθιστόρημά της, Σκοτεινός τόπος, επιβεβαιώνει τη στόφα της ως συγγραφέως, τη δύναμή της στη σκιαγράφηση ψυχισμών, χαρακτήρων, στη δημιουργία μιας υποβλητικής ατμόσφαιρας που απορροφά τον αναγνώστη. Όπως λέει και ο Στίβεν Κινγκ, διαθέτει η συγγραφέας «μια υπνωτιστική τάση προς το μακάβριο». Όσο διαβάζει κανείς το βιβλίο, δεν μπορεί παρά να εστιάσει την προσοχή του στην πλοκή. Ψάχνεις να βρεις τον δολοφόνο ή τους δολοφόνους. Η συγγραφέας καταφέρνει μέχρι το τέλος να σε έχει κάνει να υποψιαστείς τους πάντες. Ματαίως. Ο δολοφόνος βρίσκεται σχεδόν εκτός κάδρου. Ανατρεπτικά η Φλιν πλάθει έναν κόσμο από τα υλικά της αμερικανικής κοινωνικής πραγματικότητας, τον οποίο, αφού ικανοποιήσεις την περιέργειά σου περί της έκβασης της υπόθεσης, είσαι σε θέση πλέον ως αναγνώστης να παρατηρήσεις κριτικά, να αναρωτηθείς για τα συστατικά και τις καταβολές του και φυσικά την κατάληξή του. Η μαεστρία με την οποία χειρίζεται το αφηγηματικό υλικό της η συγγραφέας είναι χαρακτηριστική. […] Το ωραίο με τη Φλιν είναι ότι διαθέτει μια ποιότητα η γραφή της, μια επίστρωση ακόμα απΆ αυτή που φαίνεται και δεν παρουσιάζει με ξερή αφήγηση που δεν σε κάνει να σκεφτείς για τίποτα, που δεν σΆ αφήνει να προβληματιστείς. Είναι επειδή αποφασίζει η ίδια να προσεγγίζει εκείνο το κομμάτι της νοσηρότητας, του αθέατου στοιχείου, ακόμη και στην πιο λαμπρή πλευρά των πραγμάτων. Που ποτέ δεν είναι τόσο γυαλιστερά και εύκολα και απλά όσο θέλει να αντανακλά η επιφάνειά τους, τελικά.

Με απύθμενο ψυχαναλυτικό βάθος η Φλιν αγγίζει τη σχέση Μάνας και Κόρης, σκιαγραφώντας τον σαδιστή και μαζοχιστή εαυτό, και την αβάσταχτη σκληρότητα των παιδιών, καθώς επίσης και των παιδικών μας χρόνων. […]
Η ζοφώδης ατμόσφαιρα της Φλιν ολοζώντανη και πειστική, κινείται πολυεπίπεδα οδηγώντας σε απύθμενα υποσυνείδητα βάθη… Χαρακτήρες πολύπλοκοι, με μυστικά και βαρύ, σκοτεινό παρελθόν, ανακατεύουν αμέτρητες φορές τα χαρτιά στην ίδια παρτίδα. Η συγγραφική ευστροφία και τα ευρήματα τα καθοριστικά χαρίζουν στην αστυνομική λογοτεχνία δυο ιδιόρρυθμες, απρόσμενες, αλλόκοτες, σαν σκοτεινά παραμύθια του Άντερσεν, ιστορίες. Η κακιά μάγισσα που τιμωρεί τα ζωηρά κοριτσάκια στη μία, και ο σατανιστής έφηβος που βάφει τα χέρια με αίμα στην άλλη.
Αλλά πέρα από τη σαγηνευτική αφήγηση και την απρόσμενη πλοκή, αυτό που «σπάει κόκαλα», όπως ο Στίβεν Κινγκ θα πει, είναι και στη μία περίπτωση και στην άλλη, αυτοκαταστροφική και ενοχική, στα όρια του μαζοχισμού σχεδόν, κεντρική ηρωίδα. Το αόρατο θύμα, εν τέλει, εφόσον τα μεγάλα εγκλήματα δεν προϋποθέτουν ντε και καλά αίμα και πτώμα.
Ο Σκοτεινός τόπος δεν είναι άλλος από τη σκοτεινή δική μας ψυχή, και το φιλμάκι των παιδικών μας χρόνων που έχει αποσβέσει η αυτοσυντήρηση, ο νόμος της εντροπίας και ο χρόνος. Και τα Αιχμηρά αντικείμενα, δοντάκια, μητρικά νυχάκια, μαχαίρια και βελούδα σατέν που εξακολουθούν και ως μνήμη να γδέρνουν. 

Με αυτό το δεύτερο μυθιστόρημα της Τζίλιαν Φλιν, βυθιζόμαστε σΆ έναν ζοφερό κόσμο χώματος, αίματος, χρεών, απελπισίας, πλήρους έλλειψης νοήματος, παντελούς αδιεξόδου. Εκεί, στη μέση ενός που θενά με αχανείς πεδιάδες, στις παρυφές κάποιας ξεχασμένης κωμόπολης μιας Μεσοδυτικής Πολιτείας των ΗΠΑ. Αυτές οι έξοχες κοινωνικές – οικονομικές – ψυχολογικές περιγραφές συχνά παίρνουν το πάνω χέρι, σε σχέση με την πλοκή, αλλά –ως συνήθως- η περιέργεια του αναγνώστη καλά κρατεί: τι συνέβη τελικά εκείνη την τραγική νύχτα της ομαδικής δολοφονίας;
Καθώς οδεύουμε προς το τέλος η Λίμπι έχει κάπως ενεργοποιηθεί. Αλλά προσοχή: δεν έχουμε να κάνουμε με θεαματικές αναλαμπές, ανακουφιστικό φινάλε, κάθαρση. Το βιβλίο μπορεί κάλλιστα να γίνει ταινία θρίλερ, και μάλιστα καλή. Υπό την προϋπόθεση να σεβαστεί το κείμενο, τον τόνο του, την προγραμματική έλλειψη οιασδήποτε ουσιώδους ανάπτυξης και πραγματικού χάπι εντ.
Η Τζίλιαν Φλιν κέρδισε τις πιο θερμές κριτικές για τα δύο της μυθιστορήματα που εμβαθύνουν ψυχολογικά στους χαρακτήρες και πλάθουν μια πειστική ατμόσφαιρα τρόμου. 

Με το πρώτο της βιβλίο τα Αιχμηρά αντικείμενα έγινε γνωστή ως η διάδοχος του Στίβεν Κινγκ, κάνοντας ακόμη και τον μετρ του τρόμου να υποκλιθεί στο συγγραφικό της ταλέντο. Στο νέο της αστυνομικό θρίλερ, η πρώην τηλεκριτικός του Entertainment Weekly επιστρέφει με μια δυνατή και τρομακτική ιστορία, ικανή να προκαλέσει ρίγη ανατριχίλας ακόμη και στους πιο καλά μυημένους αναγνώστες των ψυχολογικών θρίλερ. 

Πρόκειται για μια καταπληκτική ιστορία, δοσμένη με ένταση, βαθύτητα και εξαιρετικό ρυθμό, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη από την πρώτη ως την τελευταία σελίδα. 

savoirville.gr

For starters, να πω ότι άρχισα να διαβάζω τα «Αιχμηρά Αντικείμενα» επειδή έγραψε για το βιβλίο τόσο καλά λόγια ο Stephen King. Θα μου πεις, ναι, οκ, αυτό είναι μάρκετινγκ, αλλά προφανώς πιάνει, και μάλιστα σε αυτή την περίπτωση η εντύπωση του κυρίου Κινγκ έγινε και δική μου.
H Gillian Flynn έχει γράψει όλα κι όλα τρία βιβλία (στα ελληνικά κυκλοφορούν όλα από τις Ekdoseis Metaixmio). Αστυνομικά μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην πολιτεία του Μισούρι, στον τόπο όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Οι πρωταγωνίστριες και στα τρία βιβλία είναι βαθιά προβληματικά και περίπλοκα άτομα που αναγκάζονται να επιστρέψουν στον τόπο της καταγωγής τους (ή να ακολουθήσουν τον σύζυγό τους στον τόπο από όπου εκείνος κατάγεται στην περίπτωση του «Gone Girl») κι εκεί να αντιμετωπίσουν δαίμονες του παρελθόντος και του τώρα.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
ΑΙΧΜΗΡΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ: Η Καμίλ Πρίκερ είναι δημοσιογράφος σε τριτοτέταρτη εφημερίδα του Σικάγου, όταν στον τόπο από τον οποίο κατάγεται εξαφανίζεται ένα κοριτσάκι. Καθώς μόλις τον προηγούμενο χρόνο είχε συμβεί το ίδιο, στέλνεται εκεί για να κάνει το ρεπορτάζ με την ελπίδα να ανεβάσει την κακή κυκλοφορία της εφημερίδας. Η Καμίλ Πρίκερ είναι καταθλιπτική και καταστροφική (κόβεται, χαράσσει λέξεις σε όλο της το σώμα χρησιμοποιώντας αιχμηρά αντικείμενα: cutter). Η τελειομανής, άψυχη μητέρα της, η τέλεια (όμορφη, δημοφιλής) έφηβη αδελφή της και μια κοινωνία που δεν ανοίγεται εύκολα είναι το περιβάλλον που υποδέχεται την Καμίλ, η οποία παρακολουθεί την αστυνομική έρευνα, αλλά είναι η δική της προσωπική έρευνα που ξεκλειδώνει τις πληροφορίες για τη λύση του μυστηρίου. Μόνο που οι πόρτες οδηγούν σε σημείο που δεν το είχε φανταστεί και κορυφώνεται έτσι η προσωπική της τραγωδία. --- Σε κρατάει με δυνατή, σφιχτή πλοκή ως το τέλος, όπου σου επιφυλάσσει και μια ανατροπή.
ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΤΟΠΟΣ: Το αγαπημένο μου από τα τρία. Σκληρό βιβλίο, καθώς σε αυτό περιγράφεται μέρα με την ημέρα και λεπτό προς λεπτό το χρονικό της δολοφονίας μιας μητέρας και των δύο κοριτσιών της. Μιας δολοφονίας προαναγγελθείσας, καθώς από το πρώτο κιόλας κεφάλαιο η Λίμπι Ντέι αυτοσυστήνεται, και δίνει το πλαίσιο της ιστορίας της. Ήταν επτά ετών όταν δολοφονήθηκαν μέσα στο σπίτι όπου ζούσαν όλοι μαζί, η μητέρα και οι δύο μεγαλύτερες αδελφές της. Για τη δολοφονία κατηγορείται και είναι στη φυλακή ήδη 24 χρόνια ο μεγαλύτερος αδελφός της, που ήταν την ημέρα της τραγωδίας 15 ετών. Η Λίμπι καταθέτει ότι τον είδε στο σπίτι (ενώ έλειπε νωρίτερα) κι έτσι καταδικάζεται για τη δολοφονία και δεν κάνει έφεση ποτέ. Όταν, στα 31 της, τελειώνουν τα χρήματα που είχαν συγκεντρωθεί ως φιλανθρωπία «για την καημένη εφτάχρονη Λίμπι, θύμα της τραγωδίας», της γίνεται η πρόταση από ένα κλαμπ υποστηρικτών της αθωότητας του αδελφού της να συμμετέχει με αμοιβή σε έρευνα για συγκέντρωση στοιχείων. Τι συνέβη στην πραγματικότητα τα ξημερώματα της 2ας προς την 3η Ιανουαρίου το 1985; --- Με εναλλασσόμενη αφήγηση ανά κεφάλαιο στο παρελθόν και στο παρόν, ξεδιπλώνεται η τραγωδία και φωτίζονται τα σκοτεινά σημεία.
ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ: Το κακό είναι ότι είδα πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το βιβλίο. Διότι η ταινία, for once είναι ΠΟΛΥ καλή, και ακολουθεί πιστά το βιβλίο. Δεν είναι τυχαίο ότι το σενάριο έγραψε η ίδια η Φλιν. Δε θα πω πολλά, παρά μόνο ότι η πλοκή είναι ευφυής, και οι χαρακτήρες θα μπορούσαν να είναι αληθινοί σε μια μικρότερη κλίμακα. Πόσο καλά γνωρίζουμε τους συντρόφους/συζύγους μας; Πόσο καλά μας ξέρουν εκείνοι; Σε ποιο βαθμό υποκρινόμαστε και ως πότε μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας;
Το Sharp Objects («Αιχμηρά Αντικείμενα») θα γίνει, σύμφωνα με τις ανακοινώσεις, τηλεοπτική σειρά, ενώ το Dark Places («Σκοτεινός Τόπος») θα βγει φέτος (2015) στους κινηματογράφους με πρωταγωνίστρια τη Charlize Theron. Αν έχει διαβάσει κανείς το βιβλίο αντιλαμβάνεται αμέσως ότι η Amy Adams -η πρώτη επιλογή για την ταινία- ταιριάζει γάντι, τουλάχιστον εμφανισιακά, στον ρόλο της Λίμπι Ντέι (μικροσκοπική κοκκινομάλλα με μεγάλα μπλε μάτια και μεγάλο στήθος), αλλά, οκ, in Charlize we trust. To Gone Girl το έχουμε ήδη δει (και συζητήσει πολύ) και στην Ελλάδα, με τον Μπεν Άφλεκ και τη Ρόζαμουντ Πάικ να κουμπώνουν, κατά τη γνώμη μου, στους ρόλους τέλεια. Ειδικά ο Άφλεκ (αχώνευτος ακόμα κι όταν θέλει να είναι συμπαθητικός).
Εδώ να πω και κάτι ακόμη: Οι χαρακτήρες της Φλιν δεν είναι άσπρο-μαύρο, καλοί ή κακοί και οι γυναικείοι χαρακτήρες της δεν είναι εξιδανικευμένοι κι αυτό εκτός από έντιμο το κάνει και πιο ρεαλιστικό, πιο κοντά σε αυτό που είμαστε. Η Λίμπι Ντέι, για παράδειγμα, είναι το θύμα μιας οικογενειακής τραγωδίας αλλά είναι και κλέφτρα, καιροσκόπος και, όπως η ίδια ομολογεί στην πρώτη κιόλας σελίδα του βιβλίου, ζηλιάρα και κακιά. Η Φλιν αγαπά πολύ την εναλλασσόμενη αφήγηση και, ειδικά στο «Κορίτσι που εξαφανίστηκε», η εναλλαγή αφήγησης και οι ανατροπές δείχνουν πολύ ξεκάθαρα τις αντιφάσεις των χαρακτήρων.
Συμπαθάτε με για το σεντόνι, να πω μόνο ότι χαίρομαι πολύ και λίγο ζηλεύω που νέοι άνθρωποι γράφουν, εκδίδουν και κυκλοφορούν παγκοσμίως ωραία βιβλία.

pumpeduppages.blogspot.gr