Καλησπέρα σας,

Συγχωρέστε με που θα χρησιμοποιήσω σκονάκι, αλλά το να σας μιλήσω απ' έξω είναι κάτι που ξεπερνά τις δυνάμεις μου. Εκτός των άλλων το να βάλω αυτά που θέλω να πω σε μια λογική σειρά είναι κάτι που θα ενέκρινε  απολύτως ο πατέρας. Εκείνος υπήρξε ο κατ' εξοχήν λογικός άνθρωπος. Θα ρωτήσετε: θεωρείς λογικό και όχι -επιεικώς για τα σίδερα- έναν άνθρωπο  που έγραψε ένα έργοσαν τη «Φαύστα»; Κάνοντας τον συνήγορό του θα πρέπει να έχω κάποια επιχειρήματα για να σας αποδείξω πως ο πατέρας είχε ακλόνητη και τετράγωνη λογική. Έτσι δεν είναι;
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν. Το πρώτο έργο που ζωγραφίζει σε ηλικία 5 ετών είναι ένας ελέφαντας. Ένα ζώο σύνηθες στην ελληνική πανίδα. Όπου και να γυρίσετε τα μάτια σας θα δείτε να κυκλοφορούν ελέφαντες. Οι ελέφαντες είναι αρκούντως εξωτικά όντα για να εξάψουν τη φαντασία του, άρα είναι απόλυτα λογικό να ζωγραφίσει έναν ελέφαντα. Επειδή ο συμπαθέστατος νέος όμως είναι και φιλομαθής και θέλει να είναι όσο το δυνατόν πιστότερος στην εικόνα που θα φιλοτεχνήσει, ζητά φορτικά πληροφορίες από τη μητέρα του για το πώς είναι οι ελέφαντες. Μαθαίνει λοιπόν πως έχουν προβοσκίδα, μεγάλα αυτιά, τέσσερα πόδια, ουρά, είναι χοντροί και έχουν χαυλιόδοντες δηλαδή μυτερά δόντια. Με αυτές τις πληροφορίες υπό μάλης ζωγραφίζει τον ελέφα του. Προφίλ. Έτσι ο ελέφας του έχει μόνο δύο πόδια. Εκείνα που είναι από την άλλη πλευρά δεν φαίνονται, άρα δεν τα ζωγραφίζει. Ο ελέφας του έχει ένα περίεργο μεγάλο δόντι που κοιτάζει προς τη γη. Το άλλο είναι από την άλλη μπάντα άρα επίσης δεν φαίνεται. Έχει ένα τεράστιο ανθρώπινο αυτί, περίεργη μύτη και μια φουντωτή ουρά. Φυσικά φιλοτεχνεί ένα τέρας και η μητέρα του για να μην τον πληγώσει -σοφά ποιούσα- δηλώνει με περισσή σεμνότητα περήφανη για τον καλλιτέχνη που έβγαλαν τα σπλάχνα της. Επειδή όμως μπορεί κάποιος να μπερδευτεί και να νομίσει πως η ζωγραφιά είναι μια πεταλούδα, ο νέος καλλιτέχνης με σπάνια ωριμότητα για την ηλικία του βάζει επεξηγηματικό τίτλο. Ο τίτλος λέει: ελέφας στην έρημο Σακχάρα. Σακχάρα διότι στο διπλανό παντοπωλείο έχει δει σάκους που γράφουν σάκχαρις. Αυτοί οι σάκοι περιέχουν σάκχαριν η οποία τω όντι ομοιάζει με την άμμον που συναντώμεν στας ερήμους. Η έρημος στο μυαλό του συμπαθούς πενταετούς συνίσταται από σάκχαριν. Πάσα έρημος είναι κατά τη γνώμη του πλήρης σακχάρεως και η έρημος Σαχάρα πρέπει να γράφεται ορθώς: Σακχάρα. Κανένας δεν έχει πει στον πενταετή πως στην έρημο δεν παρεπιδημούν ελέφαντες. Αφού δεν του το έχει πει κανείς, συμπεραίνει πως υπάρχουν. Και για ποιο λόγο οι ελέφαντες είναι χοντροί; Γιατί τρώνε ζάχαρη. Λογικότατα όλα.
Αυτή τη λογική για Νόμπελ ο πατέρας τη διατήρησε μέχρι τέλους του βίου του. Έτσι κάποια στιγμή απέδειξε -δια αλεπαλλήλων διαιρέσεων- πως το 1453 υπήρχε εις μόνος Έλλην στην Κωνσταντινούπολη τον οποίον -δυστυχώς- κατέλαβον οι Οθωμανοί Τούρκοι.
Από εκεί έως το να ισχυριστεί πως το κοριτσάκι της «Φαύστας» που φαγώθηκε από το ψάρι βγαίνει ολοζώντανο, υγιέστατο και με σώας τας φρένας έπειτα από δέκα έτη στην κοιλιά ένός ψαριού η απόσταση είναι μικρή. Γιατί δεν μας κάνει καμιά εντύπωση και θεωρούμε αληθές ότι ο Ιωνάς βγαίνει ολοζώντανος από το κήτος και μας κάνει εντύπωση ένα κοριτσάκι που κάνει το ίδιο; Aυτό είναι παράλογο. Αφού αυτό είναι παράλογο, τότε το αντίθετό του θα είναι λογικό. Είναι λογικότατο λοιπόν και το ότι αυτά τα δέκα χρόνια το κοριτσάκι παρατήρησε λεπτομερώς ως περιηγητής όλα τα μέρη τα οποία επεσκέφθη το ψάρι, περιλαμβανομένου και του Θιβέτ. Είναι λογικό επίσης ένα κοριτσάκι που έζησε σε γαστέρα κήτους επί δεκαετίαν να έχει πολιτικές απόψεις. Δέκα χρόνια μέσα σε ένα ψάρι έχει αρκετό χρόνο να σκεφτεί τα διάφορα πολιτικά και οικονομικά συστήματα και να καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα. Το συμπέρασμα της κόρης πως οι πλούσιοι δεν πρέπει να πληρώνουν τίποτα και παράλληλα πως πρέπει να ταράξουν τους φτωχούς στους φόρους για να τους δώσουν κίνητρο να πλουτίσουν οπότε δεν θα πληρώνουν τίποτα είναι ιδιοφυές.
Δυστυχώς φαίνεται πως ο κύριος Μίλτον Φρίντμαν διάβαζε μετά μανίας τον πατέρα μου και έκλεψε τη θεωρία που ανέπτυξε το Ριτσάκι. Βάφτισε τη θεωρία νεοφιλελευθερισμό και την εφάρμοσε με εκπληκτική επιτυχία στη Χιλή και σε διάφορες άλλες χώρες μεταξύ των οποίων και στην πατρίδα μας. Γι' αυτό προκόψαμε πράγμα που είναι πασιφανές και στον πλέον αδαή. Το γεγονός πως το κοριτσάκι το τρώνε γάτοι είναι επίσης λογικό. Αφού μύριζε ψάρι τι θέλατε να κάνουν; Oι γάτοι αρέσκονται στα ψάρια, τρελαίνονται για ψαρίλα και δεν διανοείται ουδείς εχέφρων άνθρωπος διαφορετική εξέλιξη στο δράμα από το να κατασπαραχθεί η ατυχής κόρη από ορδές πεινασμένων κεραμιδόγατων.
Τα πάντα στα έργα του πατέρα μου, ίσαμε την τελευταία λεπτομέρεια, διέπονται από μια φρικτή λογική.  Αφού κάτι συνέβη άπαξ, λογικό είναι να ξανασυμβεί. Τον χειμώνα στην Ελλάδα βρέχει. Άρα και τον άλλο χειμώνα λογικό είναι να σκεφθούμε πως θα βρέχει. Είναι νομοτέλεια. Οπότε το να βρεθεί ζωντανό και ένα αγοράκι που φαγώθηκε από άλλο ψάρι δεν ξενίζει κανένα. Είναι λογικό. Ούτε και ξενίζει το αποτυχημένο συνοικέσιο που ετοιμάζουν οι γονείς εφόσον δεν υπάρχει πλέον το φαγωθέν Ριτσάκι. Νομίζω πως σε μιάμιση δακτυλογραφημένη σελίδα σας απέδειξα με επαρκή επιχειρήματα πως ο πατέρας ήταν λογικός. Άλλωστε ερωτεύθηκε και παντρεύτηκε τη μάνα. Τη μόνη επί γης που θα τον άντεχε.
Θα μπορούσα να σας μιλώ επί μήνες γι' αυτόν που μου λείπει αφάνταστα -παρόλο
 ου πέρασαν δεκαεννιά χρόνια από τότε που μου έφυγε- και με μετέτρεψε αυτομάτως σε ορφανό. Θα μπορούσα να σας μιλώ για ημέρες για τη «Φαύστα» του αλλά θεώρησα καλό να μιλήσει και κανένας άλλος. Ας μη μονοπωλήσω την παρουσίαση. Ο πατέρας μου -ο λογικός και πάνσοφος γέρων- ήταν σφόδρα πολέμιος των μονοπωλίων και εγώ πάντα τον άκουγα ευλαβικά και σεβόμουν τις επιθυμίες του.
Σας ευχαριστώ για την υπομονή σας.
 

http://plusmag.gr

 

www.bookpress.gr
 

www.avgi.gr

 

www.athensvoice.gr

 

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του Μποστ. Σκιτσογράφος, εικονογράφος, γελοιογράφος, χαρτογράφος, ζωγράφος, στιχουργός, αλλά και θεατρικός συγγραφέας, ο Μέντης Μποσταντζόγλου (Χρύσανθος Βοσταντζόγλου) μάγεψε την εποχή του όχι μόνο με τη σπαρταριστή ανορθογραφία και την παράξενη σύνταξη των κειμένων του, αλλά και με τα πρωταγωνιστικά του πρόσωπα, που ζουν σε έναν κόσμο ο οποίος αγγίζει τα όρια του παραλόγου. Με αφορμή την εικοσάχρονη επέτειο, ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά του Μποστ, η «Φαύστα», κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, μαζί με πέντε διηγήματά του.
Η «Φαύστα ή η απολεσθείς κόρη» έκανε πρεμιέρα το 1964 σε σκηνοθεσία Γιώργου Εμιρζά σε μια κατάμεστη αίθουσα, όπου, όμως, το κοινό έμεινε μέχρι το τέλος παγωμένο. Οι άνθρωποι δεν μπορούσαν τότε ακόμη να εξοικειωθούν με το ανατρεπτικό, σχεδόν βλάσφημο χιούμορ της, γράφει σήμερα στο προλογικό σημείωμα του βιβλίου ο γιος του Μποστ, ο εικαστικός Κωνσταντίνος Βοσταντζόγλου. Η «Φαύστα» ανέβηκε ξανά το 1965 και το 1973, αλλά η αξία της αναγνωρίστηκε μόνο όταν παρουσιάστηκε από το Θέατρο Στοά του Θανάση Παπαγεωργίου στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Η «Φαύστα» είναι, όπως τη χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Μποστ, μια «ιλαροτραγωδία». Παίρνοντας αφορμή από ένα πραγματικό γεγονός (ένα κορίτσι έπεσε θύμα καρχαρία κολυμπώντας στο Κερατσίνι), ο Μποστ θα ζωντανέψει επί σκηνής ένα ζευγάρι που έχει χάσει εδώ και πολύ καιρό την κόρη του. Η κόρη, ωστόσο, το Ριτσάκι, θα ξεπηδήσει ξαφνικά από τα σπλάχνα ενός κήτους που έχει ψαρέψει ο πατέρας της. Θα πιάσει αμέσως να διηγείται με κέφι τα ταξίδια της ανά την υδρόγειο, φυλακισμένη στο στομάχι του ψαριού, πλην θα έχει κακό τέλος: η χρόνια ψαρίλα που αποπνέει το κορμί της θα κάνει τους γάτους της κουζίνας να τη νοστιμευτούν και να την ξεκοκαλίσουν εν ριπή οφθαλμού, με αποτέλεσμα να ατυχήσει σφόδρα μια πρόταση γάμου η οποία θα καταφτάσει στους γονείς της μετά τη διάσωσή της ως άλλου Ιωνά. Και όλα αυτά σαν να μη συμβαίνει το παραμικρό, με τη μάνα και τον πατέρα να φλυαρούν ασύστολα, κοροϊδεύοντας τον θάνατο και περιγελώντας ταυτοχρόνως τα πάντα: τους πολιτικούς, το φορολογικό σύστημα, την υποκρισία και τους συμβιβασμούς των μικροαστών.  Τα διηγήματα του τόμου στήνουν ένα ξεχωριστό πανηγύρι, με τον αφηγητή άλλοτε να πετάει προς το Άμστερνταμ, φοβούμενος μήπως πέσει το αεροπλάνο και τον βρουν στα συντρίμμια παρέα με την όμορφη αεροσυνοδό (τι όνειδος απέναντι στη σύζυγό του), άλλοτε να επισκέπτεται τη Σύρο και την Τήνο, όντας πεπεισμένος πως οι κάτοικοι μιλούν εξωτικές γλώσσες και πως τον υποδέχονται με κομπολόγια και χάντρες, και άλλοτε να μεταμορφώνει τον πιστό φίλο ο οποίος τον συνοδεύει σε πελεκάνο της Μυκόνου. Ακόμα πιο απολαυστικά είναι τα κομμάτια «Ηρακλής μαινόμενος», όπου ο Μποστ αποκαθηλώνει όχι μόνο τον Ευριπίδη και την αρχαία τραγωδία, αλλά και τις παραστάσεις της Επιδαύρου, «Το σενάριο», όπου ξετινάζονται τα μελοδράματα του ελληνικού κινηματογράφου, και «Το επάγγελμα της μητρός μου», μια υπερρεαλιστική κωμωδία με έναν σύζυγο ο οποίος στηρίζει ενθέρμως την απόφαση της γυναίκας του να γίνει πόρνη.
 

diastixo.gr
 

cuetoenter.wordpress.com