Το «Postmortem» είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που ασχολείται με την εγκληματολογική ιατρική, σε μια εποχή που ακόμα δεν υπήρχαν κινητά και το τεστ DNA ήταν κάτι καινούριο. Ο αναγνώστης θα δυσκολευτεί να βρει τον δολοφόνο (αν και η αποκάλυψη του είναι λίγο βιαστική), αλλά θα παρασυρθεί σε ένα δυνατό αναγνωστικό ταξίδι, γεμάτο σασπένς, δράση, ένταση, μυστήριο και αγωνία. Μέσα από την ιστορία η συγγραφέας αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει μια γυναίκα σε ένα ανδοκρατούμενο επαγγελματικό χώρο, στο ρόλο του Τύπου, που συμβάλλει σημαντικά στην εξιχνίαση των δολοφονιών καθώς και την γνώμη που έχει ο κόσμος για το επάγγελμα του ιατροδικαστή. Ένα βιβλίο που δημιούργησε μια διαφορετική κατηγορία στο είδος της αστυνομικής λογοτεχνίας. Συστήνεται ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας!!!

Tο βιβλίο αποτελεί 'καινοτομία' στην ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας, διότι η δομή της ιστορίας και της πλοκής απομακρύνεται από τα κίνητρα και την προσωπικότητα των ηρώων ενός βιβλίου μυστηρίου, και, πλέον, προσανατολίζεται στην εξέταση και τη διασταύρωση στοιχείων όπως είναι το DNA, οι σωματικές εκκρίσεις κτλ.

Η πρώτη μου γνωριμία με την ιατροδικαστή Κέι Σκαρπέτα και μπορώ να πω ότι τη βρήκα αρκετά ενδιαφέρουσα! Η πλοκή του μυθιστορήματος έχει δυνατά χαρακτηριστικά, πρόκειται για μια ελκυστική ιστορία -τη δράση ενός serial killer ο οποίος στραγγαλίζει γυναίκες στο Ρίτσμοντ της Βιρτζίνια και αφήνει πίσω του ελάχιστα ίχνη - με πρωταγωνίστρια μια ιατροδικαστή, μοναδική γυναίκα μέσα σ’ έναν κόσμο ανδρών. Αν και είναι ενδιαφέρον που ο αναγνώστης πληροφορείται πολλές λεπτομέρειες και ορολογίες της ιατροδικαστικής επιστήμης και εγκληματολογίας, ωστόσο μιλάμε για μια εποχή προCSI, πολύ πριν υπάρξουν τα σημερινά τεχνολογικά μέσα για την εξιχνίαση παρόμοιων εγκλημάτων και αυτό κάπως παραξενεύει τον αναγνώστη. Σε ορισμένα σημεία η συγγραφέας μοιάζει να βιάζεται να ολοκληρώσει, όπως στην ανακάλυψη του δολοφόνου ή δεν προχωράει σε βάθος όσον αφορά στη σκιαγράφηση ορισμένων χαρακτήρων. Πάντως θα ήθελα να διαβάσω και τα άλλα της σειράς με την ίδια πρωταγωνίστρια.

Αληθινοί χαρακτήρες σε μια καθημερινότητα όχι πολύ διαφορετική ή μακρινή από τη δική μας, αν και κάπως vintage πια αν το αναλογιστούμε, μας διηγούνται τις ζωές των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν συνεχώς το έγκλημα. Η Δρ. Κέι Σκαρπέτα μας οδηγεί στο να ταυτιστούμε με τα προβλήματα, τις προκλήσεις και τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίσει μια γυναίκα σε ένα τόσο σκληρό εργασιακό περιβάλλον, ενώ ταυτόχρονα μας κάνει να τη συμπαθήσουμε. Κι αυτό γιατί, όσο η ιστορία εξελίσσεται και βλέπουμε πως βάλλεται από παντού, αισθανόμαστε την ευθύνη να την υπερασπιστούμε. Προσωπικά, μέχρι και το τελευταίο κεφάλαιο είχα υποψιαστεί πολλούς από τους άνδρες χαρακτήρες του βιβλίου σαν τον "Στραγγαλιστή του Ρίτσμοντ". Αυτό κι αν θα ήταν έκπληξη! Είχα ξεκάθαρο πάντως στο μυαλό μου πως ο δολοφόνος θα είχε κάποια θέση ισχύος. Το Postmortem ήταν ένα γρήγορο, γεμάτο δράση και συνεχείς εξελίξεις μυθιστόρημα, που πραγματικά έκανε πολύ καλύτερες τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Το μόνο "κακό"... Δεν μπορείς να το διαβάσεις όταν είσαι μόνη στο σπίτι τη νύχτα!

Ένα ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα, στο οποίο η ηρωίδα, η ιατροδικαστής Κέι Σκαρπέτα, παίρνει μαζί της τον αναγνώστη και του «εξηγεί» κάθε πτυχή της επιστήμης της που χρησιμοποιεί σε κάθε φόνο που ερευνά, από αυτούς που απαρτίζουν την ιστορία του “Postmortem”... Το βιβλίο έχει γραφτεί το 1990, όταν η εγκληματολογική και η ιατροδικαστική επιστήμη δεν είχαν ακόμη τη σημερινή ραγδαία εξέλιξή τους ούτε ήταν τόσο γνωστές στο ευρύ κοινό όπως είναι σήμερα, χάρη -κυρίως- σε τηλεοπτικές σειρές όπως τα “CSI”. Έτσι, αυτή η «ξενάγηση», εκτός από πολύ γοητευτική, είναι ενδεχομένως και απαραίτητη. Κάνει, όμως, το μυθιστόρημα κάπως «επίπεδο» στο πρώτο μέρος... Όταν λοιπόν, κάπου στη μέση, αρχίζουν να μπαίνουν στοιχεία στην υπόθεση που αφήνουν υποψίες ότι μπορεί ο δολοφόνος να είναι πολύ πιο «κοντά» στους ήρωες απ’ όσο μπορούν οι ίδιοι να υποψιαστούν, η ιστορία γίνεται πραγματικά συναρπαστική, προδιαθέτοντας τον αναγνώστη για ένα πολύ δυνατό τέλος. Δυστυχώς, τελικά η αφήγηση αλλάζει και πάλι κατεύθυνση και καταλήγει μάλλον απογοητευτικά, ενώ η στιγμή της ανακάλυψης και της εξουδετέρωσης του δολοφόνου «περνιέται» μάλλον βιαστικά και γρήγορα... Δεν έχω διαβάσει επόμενα βιβλία από τη σειρά της Κέι Σκαρπέτα και δεν γνωρίζω πώς έχει εξελιχθεί η αφηγηματική τέχνη της Patricia Cornwell. Ίσως μάλιστα να «φταίνε» οι άλλοι συναρπαστικοί συγγραφείς που έχω διαβάσει και παρακολουθώ φανατικά για την έλλειψη ενθουσιασμού μου γι’ αυτό το βιβλίο. Αν πρέπει, πάντως, με βάση αυτό το βιβλίο ν’ αποφασίσω αν θα διαβάσω και άλλα της σειράς ... φοβάμαι πως δεν θα το κάνω, εκτός αν δεν υπάρχει εκείνη την ώρα κάτι άλλο διαθέσιμο.

Η πρώτη μου γνωριμία με την Κει Σκαρπέτα με οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο να ακολουθήσω και τα επόμενα βήματά της ένα προς ένα. Η εμβληματική Patricia Cornwell χρησιμοποιεί εκτός από την τέχνη της, τη γνώση που έχει περί εγκληματολογίας και ιατροδικαστικής με τον πιο έξυπνο τρόπο. Άκρως περιγραφική, μερικές φορές μακάβρια αναλυτική. Μου έκανε εντύπωση, διαβάζοντας τη βιογραφία της , ότι προκειμένου να γνωρίσει από κοντά το θάνατο και να γράψει γι' αυτόν, υπήρξε εθελόντρια σε ιατροδικαστική υπηρεσία. Το βιβλίο της είναι γεμάτο σασπένς και μυστήριο. Συνεχώς νομίζεις ότι είσαι κοντά στον δράστη, αλλά το τέλος σε διαψεύδει! Μία ιστορία, που εμπνεύστηκε η συγγραφέας από έναν πραγματικό serial killer. Το συστήνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας!

μου αρεσε παρα πολυ, απο τα καλυτερα αστυνομικα μυθιστορηματα που χω διαβασει