Το εγχείρημα του Τραπιέγιο είναι φιλόδοξο και πολυεπίπεδο. Η συγγραφή του αντλεί πρώτη ύλη όχι από τη ζωή, αλλά από τα βιβλία. Η αφήγησή του πατάει πάνω στο ιδρυτικό μυθιστόρημα της ευρωπαϊκής γραμματείας (1605-1615). Αξιοποιεί τους δευτεραγωνιστές, δίνει φωνή στους κομπάρσους, αναδιηγείται περιστατικά, αποτίει τιμή – και την ίδια στιγμή σατιρίζει αγαπητικά. Κάνει ενδολογοτεχνικά σχόλια, επιδεικνύει συγγραφική αυτοσυνειδησία και αναγνωστική εμβρίθεια. […]
Ο Τραπιέγιο οργανώνει το μυθιστόρημά του με βάση ένα προηγούμενο μυθιστόρημα – και μάλιστα ένα μυθιστόρημα ογκόλιθο της ευρωπαϊκής γραμματείας. Το βιβλίο του δεν συνθέτει απλώς μια μυθοπλασία με διάσημους ήρωες. Προτείνει μια νέα ερμηνεία του Δον Κιχώτη. Αν ο Κιχώτης μπορεί να διαβαστεί ως πρώιμος μοντερνισμός, εδώ έχουμε αποφασισμένο μεταμοντερνισμό.
Τα κρίσιμα ερωτήματα για τη ζωή και την αφήγηση, η παρωδία των λογοτεχνικών ειδών, η ανελέητη σάτιρα είναι κοινά στα δύο βιβλία. Μόνο που στο μυθιστόρημα του Τραπιέγιο η αναζήτηση της ανθρώπινης ταυτότητας και η σύγκρουση με τις κατεστημένες αντιλήψεις και τις κοινωνικές δομές μεταφέρεται στους παλιούς δευτεραγωνιστές της ιστορίας. Το παιχνίδι με τον αναγνώστη, έκτυπο στο μυθιστόρημα του Θερβάντες, συντηρείται και επαυξάνεται. Οι παλίνδρομες κινήσεις από την αφήγηση στον περί αφήγησης στοχασμό συντηρούνται επίσης.
Το βιβλίο του Τραπιέγιο είναι ένα ανάγνωσμα που θα απολαύσουν όσοι έχουν διαβάσει τον Δον Κιχώτη.