Λίγες πεζογράφοι μπορούν να πλέξουν με τέτοια αφηγηματική δεινότητα τόσο πολλά είδη του λόγου. Στις ιστορίες της συνυπάρχουν το κοινωνικό σχόλιο, η ηθογραφία, το θρίλερ, που μερικές φορές αγγίζει το γκόθικ μυστήριο, το οικογενειακό χρονικό. Αυτό που την κάνει όμως να ξεχωρίζει είναι οι άρτια δομημένοι χαρακτήρες της, που συχνά, εξαιτίας της αφήγησης σε πρώτο πρόσωπο , μας συστήνουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. […] Το Χωρίς τη μητέρα μου […] πρόκειται για ένα μυθιστόρημα συγκινητικό και ανθρώπινο, έστω και αν η ουσία της ανθρώπινης ζεστασιάς αποκαλύπτεται με αφορμή κάτι άγριο και δύσκολο στη διαχείρισή του, όπως είναι μια δολοφονία.  

Η μεγάλη αρετή του μυθιστορήματος παραμένει η διεισδυτική ματιά της Όουτς, τόσο στο πλάσιμο των χαρακτήρων όσο και στις εξαιρετικές περιγραφές του τετριμμένου και του καθημερινού, της ασήμαντης ζωής των απλών ανθρώπων, με τα απραγματοποίητα όνειρα και τις αδυναμίες τους. 

Το τελευταίο βιβλίο της εκπληκτικής αμερικανίδας συγγραφέα Τζόις Κάρολ Όουτς, με τίτλο «Χωρίς τη μητέρα μου», είναι το ίδιο έντονο, εξίσου προσωπικό και αδιαμφισβήτητα άκρως ενδιαφέρον όπως ακριβώς όλα τα προηγούμενά της […]. Σε αυτό το βιβλίο, η Όουτς μπορεί να μη μας μιλά για την ευρύτερη αμερικανική κοινωνία, πετυχαίνει όμως να σκιαγραφήσει ανάγλυφα τις ταραχώδεις σχέσεις των μελών μιας οικογένειας. Οι κριτικοί το καλοδέχτηκαν, οι αναγνώστες αναμένεται να το λατρέψουν.  

Το «Χωρίς τη μητέρα μου» είναι ένα συγκινητικό και φορτισμένο συναισθηματικά μυθιστόρημα, γραμμένο με αμεσότητα και λεπτότητα, όπου, γι’ άλλη μια φορά, η Όουτς κατορθώνει να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές των αναγνωστών της. 

[…] ο θανατόφοβος –καθ’ ομολογίαν του- Μπαρνς, μολονότι αραδιάζει δεκάδες παραλλαγές αυτού του φόβου, δεκάδες εκδοχές θανάτου και άλλες τόσες αποκρουστικές πλευρές των γηρατειών, της παρακμής, της σωματικής και διανοητικής κατάρρευσης, αυτό το δέος το λειαίνει: αμβλύνει τη φρίκη με γενναίες δόσεις χιούμορ και παρότι λυσσαλέα αρνείται το τετελεσμένο της ύπαρξης, έμμεσα καταφάσκει σ’ αυτό, ίσως γιατί στο βάθος παραδέχεται ότι πεθαίνει κανείς όταν εξαντληθούν οι λόγοι που τον κρατάνε στη ζωή.