Καιρό είχαμε να διαβάσουμε τόσο χαριτωμένο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά. Ο αγαπημένος των παιδιών εκδίδει αρκετά βιβλία τον χρόνο, όμως δεν έχουν όλα την έμπνευση και το μπρίο του τρομερού βρέφους! Δυο κακοποιοί κλέβουν το αγαπημένο μπιμπερό του μωρού, κι αυτό, που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του, φεύγει για να τους βρει. Περιπλανιέται στις κακόφημες γειτονιές, συναντάει κάθε είδους κλέφτη και λωποδύτη, και τους βάζει όλους κάτω με τον δυναμισμό του. Γιατί ποιος μπορεί να φανταστεί ότι κινδυνεύει από ένα μωρό στις πάνες; Ο Τριβιζάς έγραψε ένα έμμετρο «μυθιστόρημα» με σασπένς για πολύ μικρά παιδιά, με κεφάλαια όπως στα αστυνομικά βιβλία των μεγάλων.
Εκείνο που χαρακτηρίζει τη γραφή του είναι ότι, ενώ διδάσκει στα παιδιά τι είναι καλό και τι κακό και πόσο να έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους όταν βρίσκονται εν δικαίω, όπως το μωρό στην προκειμένη περίπτωση, αφαιρεί παντελώς τον διδακτισμό από την ιστορία του. Για παράδειγμα, η μητέρα του μωρού θα μπορούσε να κλαίει και να οδύρεται με την τρέλα του παιδιού της να ριχτεί στο κατόπι των κακοποιών. Αντίθετα του προτείνει λύσεις για να προστατευτεί απ’ αυτούς. Το δεύτερο σημαντικό είναι ότι τολμάει, κι έχει τον τρόπο του, να αναφέρεται σε ένα σωρό καταστάσεις που δεν είναι παιδικές. Όπως, για παράδειγμα, οι κοκότες στα μπαρ, το ποτό, η μαγκιά, η χαρτοπαιξία…
Η εικονογράφηση της Ράνιας Βαρβάκη εξίσου οργιαστική με το κείμενο διαβάζεται σαν ένα βιβλίο μέσα στο βιβλίο. Με τον πλούτο της μας οδήγησε να σκεφτούμε πόσο παιδαγωγικά αξιοποιήσιμες μπορεί να είναι οι ζωγραφιές σ’ ένα βιβλίο για μικρά παιδιά οι οποίες, εκτός από την αισθητική καλλιέργεια, ακονίζουν την παρατηρητικότητα και προσθέτουν στο λεξιλόγιο. Αν δηλαδή κάποιος ψάξει μέσα στις εικόνες, πολύ πιθανόν να μην ασχοληθεί με τα παιχνίδια που προτείνονται στις τελευταίες σελίδες.