Η δομή του «Μπλε βιβλίου» μού χαρίστηκε από μια ανεπαίσθητη αίσθηση να διηγηθώ πώς η μητρότητα συνέπεσε με την απουσία του πατέρα μου. Τα βρέφη γίνονται τόποι έμπνευσης και ομορφιάς καθώς το ερχόμενον και πάλι το ερχόμενον συνδέει το παλιό και το καινούργιο. Χωρίς ποτέ να βρεθούν, η παλαιότερη και η νεότερη γενιά συνομιλούν αθόρυβα μέσα από την κοινή τους ιδιοσυγκρασία έστω προερχόμενοι από καιρούς διαφορετικούς αλλά το ίδιο αβέβαιους και ρευστούς από τη μετεμφυλιακή ρημαγμένη Ελλάδα μέχρι την Ελλάδα της κρίσης και της απόγνωσης. Κι όλ' αυτά διαδραματίζονται ενώ το βαθύ μπλε γίνεται εμμονή και πρόκληση για την ανίχνευση τόσο της παιδικής ψυχής όσο και του κοινωνικού αναβρασμού με αφορμή πάντα την απώλεια χωρίς καμιά οιμωγή, με σεβασμό στο τέλος που είναι αναπόφευκτα μια νέα αρχή.
Μ. Α.