Ένα θαρραλέο ξεκαθάρισμα λογαριασμών και μια ειλικρινής εξομολόγηση που αφορά τους ενασχολούμενους με το ιδιότυπο παιχνίδι εξουσίας των λογοτεχνικών κύκλων: Μια άνευ όρων, εν τέλει, παράδοση στον πειρασμό της αυτοαναφορικότητας. Μόνο με την ελαφρότητα μιας πρώτης ανάγνωσης. Γιατί αρκεί λίγη διάθεση αυτογνωσίας από τον αναγνώστη, και η αλληγορική διάθεση του έργου θα αποκαλυφθεί με ευτυχή –ή τουλάχιστον χρήσιμα-αποτελέσματα. 

Άκρως ενδιαφέρουσα η κριτική αποτύπωση του χώρου της λογοτεχνίας, με κοφτές πινελιές που δεν αποκρύπτουν ούτε παραμορφώνουν, αλλά επωφελούνται από την ποιητική διάσταση του κειμένου για να ονομάσουν τα πιο σκληρά πράγματα με τον πιο κόσμιο τρόπο. Έτσι, το σινάφι των λογοτεχνών είναι η σέκτα του δευτέρου κεφαλαίου, μια αίρεση με τελετουργίες που συχνά μυρίζουν μούχλα ή είναι κανιβαλιστικές, όπου οι φιλοδοξίες περισσεύουν. Θα μπορούσε κανείς να διαβάσει το κείμενο του Πασχάλη και ως ένα μυθιστόρημα με κλειδιά, να προσπαθήσει να ταυτοποιήσει δηλαδή τα πρόσωπα πίσω από τα προσωπεία. Αλλά είναι κρίμα να χάσει το χρόνο του. Καλύτερα να απολαύσει τη λεπτοτόμο αυτή κριτική, την πλέον επιτυχημένη των τελευταίων ετών, μέσα στο ευρύτερο, άκρως ενδιαφέρον πρώτο αυτό πεζογραφικό εγχείρημα, που ό,τι χάνει, για κάποιους, από τη χαλαρότητα της πλοκής, το κερδίζει σε επίπεδο ατμόσφαιρας και λόγου. 

Ο ποιητής Στρατής Πασχάλης επιχειρεί την πρώτη του διαδρομή στο χώρο του μυθιστορήματος πιστεύοντας ότι ποίηση και πεζογραφία είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.'Ο ποιητής λέει με δύο γραμμές, ό,τι ο πεζογράφος λέει με εκατό' δηλώνει σε συνέντευξη του στο περιοδικό Διαβάζω, και είναι αυτή η πεποίθηση που δημιουργεί τον πυρήνα του βιβλίου του.  Δύο πρόσωπα, ένας πεζογράφος κι ένας ποιητής καθρεφτίζονται το ένα μέσα στο άλλο και λειτουργούν ως alter ego αλλά και ως δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ ορατού και αθέατου κόσμου...