Το μοβ της θλίψης, της πίκρας, της οδύνης, της λύπης και της απώλειας καρκινοβατεί στα, έμπλεα θανάτου, ποιήματα της έξοχης ποιήτριας Γιώτας Αργυροπούλου, που με τον συμβολικό τίτλο Διηγήματα εισέρχεται, από άποψη γεύσης και μόνο, σε άλλη περιοχή του γραπτού λόγου. Είναι αλήθεια πως τα συγκεκριμένα ποιήματα χωριστά έχουν ν’ αφηγηθούν μιαν ιστορία, το καθένα με τον δικό του τρόπο, το καθένα με διαφορετική αντιμετώπιση του μύθου που εμπεριέχει, το καθένα από άλλη οπτική γωνία και συλλογιστική. Η, πέρα από συμβατικότητες, γραφή της Αργυροπούλου είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, είναι δρομολογημένη παρέμβαση στο corpus της δημιουργίας, είναι τιμολογημένη ανταλλαγή συναισθήματος και γλώσσας που θα το περιγράφει, είναι ανταπόδοση αισθητικής και απόλυτης ικεσίας στο ποιητικό προϊόν.

Η εντελώς προσωπική εκφραστική μανιέρα, με την οποία η ποιήτρια διασκευάζει το υλικό της σε υψηλού διαμετρήματος ποίηση, προϊδεάζει και προδικάζει την αναγνωστική ταύτιση που θα επέλθει, μιας και η απόλαυση, παρότι κινητοποιεί σκουρόχρωμες και πένθιμες αντιδράσεις, στην ουσία, σαν πρωτογενής, στέκεται στην κορυφή του ισοσκελούς τριγώνου, με τις δύο πλευρές να οριοθετούνται ως η Μνήμη και η Απόγνωση. Και όλα αυτά που λέγονται δεν έχουν σχέση με μια μελαγχολική γυναίκα δημιουργό, μ’ έναν απελπισμένο άνθρωπο που αναζητά μέσα απ’ την ποίηση λύτρωση και διέξοδο∙ το αντίθετο και μακριά από καταπιεσμένες και καταθλιπτικές προοπτικές, που συνήθως φτάνουν στα χέρια μας λειτουργώντας σαν φάρμακα, εδώ έχουμε απόλυτα υγιή στοιχεία, ευαισθησίες, που καλύπτουν συναισθηματικά κενά, μνήμες που έρχονται ως Ερινύες για να ενοχοποιήσουν κάθε μαρτυρία του ποιητικού αναχώματος, θεσμικά στίγματα μιας αθεράπευτης τάσης προς το μυθικό, το μαγικό, το τετελεσμένο. Η απελπισμένη υφολογικά προσέγγιση των στίχων της Αργυροπούλου σε κάτι το εντελώς απτό, απλό, ρεαλιστικό και καθόλου μεταφυσικό, στρογγυλεμένο και αιχμηρό, καθολικό και ακραίο, ορθόδοξο και οριακό, όπου αυτά εμφανίζονται, κάνουν τη συλλογή εκφραστική μέριμνα μιας ποιήτριας που μας καλεί σε παραστάσεις δραματικές και τραγικές, πάντα όμως στητές και δικαιωμένες. Έτσι που ακόμα και ο διαχωρισμός τους σε τρεις ενότητες να μην είναι επαρκής δικαιολογία ότι θα διαβάσουμε κάτι διαφορετικό στη μία και στην άλλη αλλά τουναντίον, η θεματολογική τους διαστρωμάτωση να στέλνει τα ίδια μηνύματα που εξυφαίνονται από ερεθίσματα και εμπνεύσεις άκρως και επιπλέον ανθρώπινες, σαφέστατα υπαρξιακές. Οι εικόνες, σαν αποτέλεσμα ενός καλά δουλεμένου λόγου και μιας υπερρεαλιστικής τεχνικής, ενίοτε παίρνουν χαρακτήρα οθόνης στην οποία περνά το κείμενο, οι στίχοι, οι λέξεις, με τρόπο υπερφυσικό και υπερβολικό, φανταστικό και ανεξερεύνητο, νωπό και παθιασμένο∙  έτσι ώστε η κάθε μικρή ή μεγάλη νοσταλγία, η κάθε μνημονική συμπεριφορά, η κάθε δέηση για τους νεκρούς που κουβαλάμε μέσα μας, να αποκτούν χαρακτήρα έντονης σφραγίδας, επινοημένου τατουάζ και νυχτερινών μαύρων επιθυμιών.

Τέλος, και αφού ανατρέξουμε στη θεματολογική προσαρμογή –η οποία όντως πένθιμη, κυριολεκτικώς συναρπάζει- στην ατμόσφαιρα η οποία σκηνοθετεί ένα έργο που ο θάνατος είναι πανταχού παρών «διασκεδάζοντας», στο ύφος το οποίο πριμοδοτεί την εκάστοτε εμπειρία και το συνολικό σκηνικό το οποίο, όντως υπερβολικό, παραπέμπει στο αρχαίο δράμα, εκείνο που απομένει για να διασταυρωθούμε μαζί του είναι η εν γένει φιλοσοφία του∙  είναι τα στοιχεία μιας απέλπιδας προσπάθειας που, εν κατακλείδει, πετυχαίνει να ενσωματώσει την ψυχική θέληση σε δραστικές στιχουργικές συναντήσεις.